Όλοι διαφορετικοί - όλοι ίσοι

Μια μικρή ιστορία για το σεβασμό στη διαφορετικότητα από τη Μαριαλένα Γράβαρη, μαθήτρια της γ΄ γυμνασίου του ΤΑΔ Μυτιλήνης.

   Η Μαριάνδη κατέβαινε τις σχολικές σκάλες προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Μπήκε στις τουαλέτες του σχολείου , το μονο μέρος που θα μπορούσε να αφεθεί να κλάψει και να νιώσει λίγο καλύτερα. Αυτή η σχολική ώρα όπως και κάθε ώρα ήταν μαρτυρική  για εκείνη μιας και στο σχολείο της όλοι , όταν δεντην αποκαλούσαν "φυτό" " χοντρέλα" ή κάποιο άλλο προσβλητικό σχόλιο έκαναν σαν να μην υπάρχει. Δεν είχε κανέναν φίλο και φυσικά ούτε λόγος για αγόρι. Όλα τα κορίτσια ήταν πολύ υπεράνω για να την κάνουν φίλη και όλα τα αγόρια πολύ όμορφα, για να την αγαπήσουν. 

    Όμως, ενώ προσπαθούσε να τα αντέξει όλα αυτά αυτή η ώρα ήταν το αποκορύφωμα! Δεν άντεξε άλλο. Στο τελευταίο σχόλιο του τύπου "πάλι σηκώθηκε το φυτό η Μαριάνθη" έβαλε τα κλάματα βγήκε από την τάξηκαι πήγε προς τις τουαλέτες. Πήρε το μαρκαδόρο και έγραψε στον τοίχο με πολύ μικρά γράμματα κάτι σαν ευχή. "Μακάρι να μην είχα γεννηθεί, ίσως τότε όλοι να ήταν ευτυχισμένοι".  Αμέσως μετά έγραψε τα αρχικά του ονόματός της, σκούπισε τα μάτια της και ανέβηκε στην τάξη, για να ακούσει πάλι μπαίνοντας ένα ειρωνικό σχόλιο από έναν συμμαθητή της.

    Πριν όμως αυτός τελειώσει τη φράση του, σηκώθηεκε η Ειρήνη, το κοριτσάκι το σιωπηλό που όλοι φώναζαν emo και του είπε: "σταμάτα πια!!"  Όταν γύρισε η Μαριάνθη και κοίταξε στα μάτια την Ειρήνη, είδε ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα όλο κατανόηση και υποστήριξη. Ήξερε πως μέσα σε όλη αυτήν την χάβρα που όλοι οι άλλοι που την κοιτούσαν έβλεπαν μόνο το κορίτσι με τα γυαλιά και τα σπυράκια, η Ειρήνη είχε δει πιο βαθειά μέσα της και είχε πια βρει μια φίλη και σύμμαχο. 

   "Τι αξία έχει να είσαι ωραίος, όταν δεν μπορείς να το αναδείξεις μέσα από τη συμπεριφορά σου."  αναρωτήθηκαν οι δυο φίλες  στο διάλειμμα. "Την ομορφιά δεν τη βλέπουν τα μάτια αλλά η καρδια" είχε πει ο Μικρός Πρίγκιπας. "Γιατί οι άνθρωποι να φέρονται έτσι άσχημα, γιατί να βγάζουν το χειρότερο εαυτό τους, για΄τι να ενεργούν τόσο ρατσιστικά μερικές φορές;" ρώτησε η Μαριάνθη. "Είμαστε διαφορετικοί όλοι μας, αλλά είμαστε ίσοι. Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί στο σώμα, στην προσωπικότητα, στις συνήθειες, στη θρησκεία, στη φυλή, αλλά έχουμε τα ίδια δικαιώματα, έχουμε τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους φόβους. Είμαστε όλοι άνθρωποι." απάντησε σιγανά η Ειρήνη. 

      Πόσο σημασία έχει τελικά όχι μόνο να βλέπουμε και να ακούμε τον άλλον, αλλά να τον κοιτάμε και να τον αφουγραζόμαστε!!!