Επέτειος του Πολυτεχνείου και σήμερα. Τραγούδια, εκδηλώσεις, πορείες ακόμα και επεισόδια. Τα λόγια ηχούν ολοένα και φτωχότερα. Οι επίσημες ομιλίες και οι ρητορισμοί ακούγονται πια ανούσιοι και τυπικοί και δεν αγγίζουν κανέναν. Έτσι και μεις, μαθητές και καθηγητές συγκεντρωθήκαμε στις 17 του Νοέμβρη στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης μας, για να παρακολουθήσουμε την καθιερωμένη εκδήλωση. Είμασταν χαρούμενοι, γιατί δεν είχαμε μάθημα, γιατί μετά θα πηγαίναμε βόλτα στην πλατεία και θα είμασταν με τους φίλους μας. Έτσι, μπήκαμε στην αίθουσα, που ήταν ασφυκτικά γεμάτη με μαθητές, καθηγητές και άλλους συμπολίτες καθώς και Ευρωπαίους φιλοξενούμενους μαθητές.
Αμέσως με την έναρξη της γιορτής συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι διαφορετικό θα γινόταν. Πριν ανοίξει η βαριά βελούδινη κουρτίνα, άρχισε η μουσική, επιβλητική και δυναμική, μια μελωδία που ξυπνά μνήμες στους μεγάλους και αναστατώνει τους νεότερους: "THE WALL". Σταμάτησαν οι φωνές μας, καθήσαμε κάτω και όλοι συγκεντρωθήκαμε στη σκηνή. Μια τεράστια χωρωδία παραταγμένη στο βάθος της σκηνής και η ορχήστρα με πάμπολλα μουσικά όργανα (κιθάρες, βιολιά, πιάνο, φλάουτο, μπουζούκι και ντραμς) ήταν έτοιμες να αρχίσουν.
Πράγματι η εκδήλωση αυτή ήταν διαφορετική. Σεμνή, ποιοτική, ανώτερη, δουλεμένη, ανταποκρίθηκε απόλυτα στην περίσταση. Έσκυψε με σεβασμό στον αγώνα των παιδιών του Πολυτεχνείου, δεν αναλώθηκε στους γνωστούς τυπικούς ύμνους και στα τετριμμένα ποιήματα. Κάθε κομμάτι της ήταν ένα ξάφνιασμα και ένα άγγιγμα στην ψυχή μας. Τα τραγούδια διαλεγμένα με προσοχή, τραγουδισμένα από τους συμμαθητές μας με πάθος. Ταλέντα φωνητικά ξεδιπλώθηκαν, φωνές ζεστές ενώθηκαν, ήχοι μελωδικοί από πιάνο και βιολιά παντρεύτηκαν με εκείνους της ηλεκτρικής κιθάρας και των ντραμς και στολίστηκαν με τις τρυφερές νότες του φλάουτου. Τα "the wall", "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον", "Η ασημένια σφήκα", "Ο αρχηγός", "Της δικαιοσύνης ήλιε" και τέλος "ο Καραγκιόζης" καταχειροκροτήθηκαν θερμά από όλους μας.
Με ζεστές φωνές και άνεση μαθητές και μαθήτριες απήγγειλαν αποσπάσματα απο το "χρονικό" και ποιήματα, που μας μετέφεραν τόσο στις μέρες εκείνες του Νοέμβρη του 73, όσο και μας προβλημάτισαν για το αύριο της ζωής μας με το "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" του Τ.Λειβαδίτη και το "Φοβάμαι" του Μ. Αναγνωστάκη.
Κι όλα αυτά που ακούγαμε συνοδεύονταν με οπτικό υλικό:πάμπολες διαφάνειες, προσεκτικά διαλεγμένες και αποσπάσματα από βίντεο-ντοκουμέντο για το "Πολυτεχνείο". Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η "ταινία" με απόσπασμα από τα "γενέθλια" της Ζ. Σαρρή που έφτιαξαν μαθητές της Αισθητικής Αγωγής του 3ου Λυκείου Μυτιλήνης. Με όλα αυτά, το Πολυτεχνείο έμεινε μέσα μας "Μνήμη, μήνυμα, μύηση σε αγώνες για τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία".
Γι' αυτό θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" και "μπράβο" σε όλους όσους δούλεψαν με όρεξη και μεράκι, που αφιέρωσαν ώρες πολλές στην οργάνωση, στις πρόβες και στην πραγματοποίση της εκδήλωσης. Ένα μεγάλο μπράβο στους μουσικούς - τραγουδιστές - παρουσιαστές - εκφωνητές - ηθοποιούς - σκηνοθέτη συμμαθητές μας. Ιδιαίτερα πολλά συγχαρητήρια και ευχαριστώ στην αγαπημένη μας κα. Νάντια Καραγιάννη,,καθηγήτρια μουσικής του σχολείου μας, που συγκρότησε τη χωρωδία, δίδαξε τα τραγούδια και τις μελωδίες και αντιμετώπισε με κατανόηση και δυναμισμό τις δυσκολίες που παρουσιάζονταν, και στον κο Γιάννη Αγάθο, καθηγητή καλλιτεχνικών, για το καταπληκτικό οπτικό υλικό που μας παρουσίασε. Συγχαίρουμε και ευχαριστούμε, επίσης, τους καθηγητές Σάρα Θηλυκού, Λίτσα Διαμαντίδου, Δώρα Σαντή, Ελένη Φάππα και Χρήστο Γιαζιτζόγλου για την επιλογή των αποσπασμάτων - ποιημάτων και τη διδασκαλία της απαγγελίας τους. Τέλος, ευχαριστούμε το Δήμο Μυτιλήνης για την παραχώρηση του Δημοτικού θεάτρου για την παρουσίαση αυτής της εκδήλωσης.
F: Ελπίζουμε πολύ σύντομα να αναρτύσουμε και τις φωτογραφίες από την εκδήλωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου